Recenzja: A. Zaprutko-Janicka Piękno bez konserwantów

Witajcie :*

Panuje moda na poszukiwanie coraz to nowych "sekretów urody" - zaglądamy w kosmetyczki Koreanek, hasamy po łąkach w poszukiwaniu magicznych ziół, by za chwilę sposobu na piękno szukać w sterylnym laboratorium. Dzisiaj sprawdzimy, co historyk wie o dbaniu o urodę - zapraszam na recenzję książki Piękno bez konserwantów. Sekrety urody naszych prababek!

Autorką książki jest Aleksandra Zaprutko-Janicka, historyk i współzałożycielka portalu ciekawostkihistoryczne,pl, na który zdarzyło mi się kilkukrotnie zajrzeć w poszukiwaniu inspiracji do magisterki.

Cena okładkowa to 39,90 zł,  ale w internecie można spokojnie kupić nowy egzemplarz jakieś 10-15 zł taniej. Wydana została w 2016 roku przez Znak. 

Książka podzielona jest na rozdziały odpowiadające różnym aspektom dbania o urodę, takim jak, manicure, fryzura, pielęgnacja czy makijaż. Autorka postanowiła przedstawić świat beauty dwudziestolecia międzywojennego - przeciętne Polki i ich sposoby na perfekcyjny wygląd, co nieco przepisów na domowe kosmetyki, historyjki o znanych osobach i markach z tamtych czasów. Całość okraszona jest odpowiednimi fotografiami i reklamami.

Co mi się nie podobało?

Pierwsze, co mnie bardzo uderzyło, to nagminne stosowanie słowa "chemia" jako synonimu wszelkiego zła. Rozumiem, co autorka chciała przekazać poprzez ten skrót myślowy, ale wybitnie za nim nie przepadam - wszystko, co nas otacza i z czego się składamy to chemia, czyli pierwiastki, ich związki i przemiany. Czepiam się. Ale mam takie swoje drobne dziwactwa. :D

Drugie, co wymaga mojej interwencji, to fragment o hennie - chciałam zauważyć, że w szeroko dostępnych preparatach do barwienia brwi i rzęs często nie ma nawet odrobinki rzeczonej henny, czyli zioła lawsonia inermis. Nie są one (przynajmniej w wielu przypadkach) "naturalne". Tak, prawdziwą hennę (i inne zioła, ale to już bardziej złożony temat) wykorzystuje się do barwienia skóry i włosów. Istnieje wiele przepisów na jej przygotowanie, można dodawać do niej znacznie więcej dodatków, niż sugeruje autorka. Nie mogę się również zgodzić z tym, że henna wypłukuje się z włosów szybciej niż drogeryjna farba - dobrze przeprowadzone hennowanie potrafi być bardzo trwałe, czasem nawet prawie niemożliwe do odwrócenia bez sięgnięcia po cięższe środki. Wiem to z doświadczenia własnego i innych. Jeśli poszukujecie wiedzy na temat roślinnego farbowania, dajcie znać w komentarzach, podzielę się z Wami linkami, które uważam za wartościowe i przydatne. 

Zarzuty ostatnie - drobne, ale jednak - wszystkie ilustracje w książce są czarno-białe, więc oznaczanie kogoś na zdjęciu krzyżykiem w tej samej gamie kolorystycznej jest zabawą w Gdzie jest Wally?. Mnie, ślepcowi bezczelnemu, krzyżyka nie udało się odnaleźć. No i to stylizowanie okładki na zniszczoną - rozumiem zabieg artystyczny, pomysł ciekawy, ale kiedy oglądałam zdjęcia książek na allegro, to nie byłam pewna, czy to zmasakrowana okładka czy taka grafika. To już całkiem czepianie się starego, złośliwego babska, którym jestem. :P

A co przypadło mi do gustu?

Przede wszystkim bardzo podobają mi się wszelkie ciekawostki historyczne i anegdotki z tamtych czasów - mimo, że część z nich znałam już z lektury innych książek, to i tak czytało mi się bardzo przyjemnie. Autorka odmalowuje nam przed oczami obraz tamtych czasów i robi to doskonale. Z Piękna bez konserwantów dowiedzieć się możemy, jak wyglądało życie przeciętnej Kowalskiej, pań bogatych i samodzielnych finansowo, ale także tych z niższych warstw społecznych - np. służących. Poznajemy również wielkie gwiazdy ówczesnej branży beauty: Julię Świtalską, Leona Lustra czy Jana Batę. Nie znacie? Moim zdaniem wiele tracicie ;). 

Ilustracje dobrze dopełniają treści zawarte w książce, pomagają w oddaniu klimatu czasów, a zawarte w niej porady często pozostają aktualne także obecnie - ciężko się nie zgodzić, że dieta złożona z czekoladek i likieru jest niezdrowa, a odrobina ćwiczeń jeszcze nikomu nie zaszkodziła. 

Ciekawym dodatkiem są przepisy na własnoręcznie przygotowane kosmetyki - przyznam, że o niektórych składnikach słyszałam po raz pierwszy, choćby o tynkturze benzoesowej. Mogą one stanowić doskonałą inspirację dla "małych alchemików", którzy często przygotowują własne mazidła. Dla osoby początkującej większość przepisów może wydać się (moim zdaniem przynajmniej) zbyt trudna i zniechęcająca, a instrukcje nie dość dokładne - tak może stać się np. w przypadku wykonania kremów, które wymagają łączenia faz w określonej temperaturze. Moje doświadczenie wyniesione z warsztatów wykonywania własnych kosmetyków pokazuje, że w przepisie wszystko wygląda łatwo, ale czasem drobne zmiany w realizacji mogą spowodować dużą różnicę. Osoby z pewnym doświadczeniem mogą wynieść z tej części książki dużo więcej. Niemniej  początkujący też mogą znaleźć coś dla siebie - z połączeniem gotowych hydrolatów  z pewnością poradzi sobie każdy ;). Do takiego leniwego łasucha jak ja najbardziej przemawia domowa esencja waniliowa - łatwa, pachnąca, apetyczna :D. 

Podsumowując, uważam tę książkę za szczególnie ciekawą lekturę dla pasjonatów historii, fanów dbania o urodę i przygotowywania własnych kosmetyków. Poza drobnymi mankamentami czytało mi się naprawdę przyjemnie, pochłonęłam ją w jeden wieczór. Nie wykluczam, że zapoznam się także z innymi dziełami Aleksandry Zaprutko-Janickiej, z chęcią sięgnę po jej artykuły, może zaopatrzę się także w pozycje traktujące o kuchni pierwszej połowy XX wieku.

A Wy lubicie poznawać bardziej nietypowe sposoby dbania o urodę? Może znacie jakiś trik, który stosowały Wasze babcie i prababcie?

Buziaki :*