O niedźwiedziu Byrona i jego ucieczce przed żoną do Grecji

W szkole czytamy (przynajmniej teoretycznie) wiele lektur. Od podstawówki poloniści zasypują nas powieściami, wierszami i innymi dramatami i wpychają nam do głów, że „Słowacki wielkim poetą był”. Jednym zostaje w głowie coś, innym nic, ale nie o tym dziś będzie mowa. Chciałam wam, moi drodzy czytelnicy, przybliżyć życiorys jednego z wielkich romantycznych autorów, a mianowicie Lorda George’a Gordona Byrona. Myślicie że był nudny? Jeśli tak, to strzelanie do portretów i trzymanie niedźwiedzia w ogródku pewnie jest dla was codziennością.

Lord Byron nie był takim ważniakiem od urodzenia. Tytuł angielskiego barona odziedziczył po krewnym wraz z jego rozpadającym się zamkiem. W sumie to całkiem niezła ruina musiała być, gdyż po ogromnej kłótni z matką, postanowił się tam wprowadzić. Chyba wtedy stwierdził, że to całkiem dobra miejscówka na imprezy. Zaprosił do siebie kilku kumpli, z którymi prowadził całonocne mocno zakrapiane rozmowy na, z pewnością, bardzo wysublimowane tematy. Budzili się popołudniu, dawali sobie chwilkę na wspólne pisanie poezji, po czym znów zaczynali spożywać różnorakie trunki. Byron lubił przebierać się za zakonnika i chodzić sobie tak ubranym wśród ludzi. Jeden z jego przyjaciół, w zachowanym do dziś liście do siostry,

pisał, że serdecznie ją zaprasza do ich zamku, ale ma kilka uwag: po wejściu na posesje musi iść prosto do drzwi, nie rozglądać się, gdyż z jednej strony zamku mają niedźwiedzia, który do końca nie jest udomowiony, a z drugiej mieszka sobie wilk. Dodatkowo, musiała uważać wchodząc do samego zamku, gdyż w holu często robili sobie zawody w strzelaniu do portretów, a byłoby słabo zabić siostrę. Tak sobie żyjąc, Byron w końcu się ożenił, ale nie oznaczało to, że był wzorem męża. W sumie musiał uciekać z kraju przez swoje liczne romanse, w tym też homoseksualne. Gdy tak sobie podróżował przez Europę i Bliski Wschód, dotarł w końcu do Grecji, gdzie trwały walki narodowo-wyzwoleńcze. Byron nie myśląc zbyt długo, uwikłał się w różnorakie spiski, a mianowicie w swoim domu zaczął gościć partyzantów i przechowywać ich broń. W końcu umarł tam na malarię. A jakie jego dzieło czytamy w szkołach? Oczywiście, Giaura lub Don Juana.

Myślicie, że warto by było przybliżać biografie tak ciekawych autorów uczniom w szkołach? Czy dzięki temu może bardziej zainteresowali się literaturą? Zostawcie swoją opinię w komentarzu!

bloodandgold