Mieszane uczucia... | "Sekrety urody japońskich kobiet" - recenzja

Witajcie :*

Piękna cera to marzenia chyba marzenie każdego człowieka. Jakiś czas temu świat zachwycił się azjatyckimi sposobami na jej osiągnięcie, metodą 10 kroków w pielęgnacji, kosmetykami w uroczych opakowaniach. Dzisiaj opowiem Wam kilka słów na temat książki napisanej przez pochodzącą z Japonii Chizu Saeki - jaki jest jej pomysł na dbanie o skórę?

Oryginalne wydanie ukazało się w 2004 roku (polskie w 2018), następnie przetłumaczone zostało na język angielski i wypuszczone pod tytułem "Japanese skincare revolution". Polski tytuł poszedł jednak w trochę inną stronę, być może na fali innych "Sekretów urody...", o których swego czasu mówiło się bardzo dużo ;). Wydawca (Vital) głosi:

Wielu z nas zastanawia się, na czym polega sekret nieskazitelnej cery japońskich kobiet. Czy spędzają całe dnie z maseczkami na twarzach? A może wydają bajońskie sumy na zabiegi kosmetyczne w renomowanych salonach piękności? Nic z tych rzeczy. Dzięki tej książce dowiesz się, jak zadbać o swoją skórę domowymi i tanimi sposobami, pozbędziesz się zalegającego na półkach nadmiaru kosmetyków i odkryjesz, że możesz być piękna niezależnie od wieku czy typu cery. Autorka podaje również instrukcje wykonywania maseczek i masażu limfatycznego twarzy, który możesz przeprowadzić w domu. Gwarantuje Ci to pierwszy wydany w Polsce kompletny podręcznik japońskiej pielęgnacji. Ta książka to prawdziwa inwestycja w przyszłość Twojej skóry. Piękno jest w Twoich rękach!

Cena okładkowa to 34,30 zł, ale w internecie spokojnie jesteśmy w stanie kupić ją mniej więcej dyszkę taniej ;). 

Z okładki uśmiecha się do nas sama autorka - Chizu Saeki. Ta wiekowa już dama to pochodząca z kraju kwitnącej wiśni kosmetyczka i konsultantka (m.in. Guerlain, Diora), właścicielka szkoły wizażu i salonu kosmetycznego. 

Podtytuł książki obiecuje wiele i sugeruje zmianę w dotychczasowym myśleniu o azjatyckiej pielęgnacji. Mamy zerwać z uzależnieniem od kosmetyków i osiągnąć cerę marzeń. Brzmi obiecująco.

Książka podzielona jest na 8 głównych części. Pierwsza to wprowadzenie, opisujące założenia stylu pielęgnacyjnego Saeki - wykorzystywanie całego potencjału produktów, korzystanie z własnych dłoni i innych tanich metod zamiast wizyt w salonach urody (zaskakujące, zważywszy, że autorka taki prowadzi), cieszenie się szeroko rozumianym pięknem, akceptacja siebie, słuchanie potrzeb własnego organizmu i postępowanie zgodnie z nimi. Poszczególne części podsumowują strony z "urodowymi poradami", czyli precyzyjnymi wskazówkami, jak lepiej wyglądać i czuć się. 

W kolejnych rozdziałach poznajemy kluczowe narzędzia, techniki, zasady pielęgnacji, dowiadujemy się, jak walczyć z najpopularniejszymi problemami skóry i poznajemy jej typy. 

Co mi się podobało?

Zainteresowała mnie technika masażu limfatycznego, którego głównym celem jest wspomaganie pracy układu limfatycznego w celu odprowadzenia toksyn i pozbycia się opuchlizny. Jest on dobrze i przystępnie opisany, wzbogacony o fotografie ilustrujące ruchy, dzięki czemu wykonanie go nie jest problemem. 

Sposoby na walkę z wiotczeniem skóry w różnych rejonach też wydają się proste do wprowadzenia, traktują twarz bardziej całościowo, proponują masaże i ćwiczenia (nie tylko działanie na wierzchnie jej warstwy za pomocą kremu). 

Podoba mi się też pomysł na samodzielne wykonanie maseczek w płachcie, zwanych tutaj lotionowymi - to oszczędność pieniędzy, możliwość dopasowania wielkości maski idealnie do naszej twarzy, wykorzystanie produktu, który już mamy. 

Co mi się nie podobało?

Błagam, niech ktoś zrobi temu jeszcze raz korektę. Ja rozumiem, każdy ma prawo się pomylić, fakt, że tekst jest tłumaczony, też nie pomaga, ale jak można puścić do druku zdania takie jak "Twój kontur twarzy traci swój owal, gdy przepływ limfy wokół uszu i szki jest spowolniony."; "Taki zabieg utrudni twojemu makijażowi zepsuciu się a jednocześnie będzie lekkim masażem, który poprawi krążenie krwi."; "Użyj również takiego do okolic oczy, jeśli tego potrzebujesz." Moje czepialstwo nie pozwala odpuścić. 

Innym grzechem jest niekonsekwencja. Najpierw dostajemy zdanie "Pielęgnacja skóry w Stylu Saeki nie wymaga ekskluzywnych produktów.", po czym widzimy reklamę podstawowych kosmetyków, wśród których pojawiają się produkty marek Bobbi Brown, Estee Lauder czy Nars. Z całym szacunkiem, ale myślę, że dla przeciętnej Polki to jednak nie są tanie i łatwo dostępne kosmetyki, szczególnie, że w przypadku wielu z nich z pewnością dałoby się znaleźć równie dobre odpowiedniki z drogerii. 

Zresztą reklama to kolejny mankament książki - wydawca naprawdę mógł sobie odpuścić opatrywanie słowa "suplementy" przypisem z reklamą strony swojego sklepu. "Witaminie C" też nie przepuścił, przypis musi być. 

Wybitnie nie podoba mi się też ignorowanie istnienia pewnych osób i oczywistych faktów - w książce bardzo często pojawia się hasło "jeśli jesteś po trzydziestce, to rób to i to". A jeśli nie jestem? To mam przesrane i muszę zgadywać, bo nikomu nie chce się napisać, jakie serum i podkład są odpowiednie dla mnie. Zresztą jestem skłonna twierdzić, że dobieranie czegokolwiek tylko na podstawie wieku, to zbyt daleko idące uproszczenie - inaczej wygląda cera dwudziestolatki, która pali, nie wysypia się i notorycznie chodzi na solarium, a inaczej czterdziestolatki, która zawsze dba o ochronę przeciwsłoneczną i prowadzi zdrowy styl życia. A każdej się chyba krem należy. Czy nie? Dobiło mnie zdanie "W Australii, gdzie promieniowanie UV jest bardzo silne, dokładna ochrona przed słońcem jest zalecana nawet dla dzieci, ze względu na duże ryzyko wystąpienia raka skóry." W moim niedouczonym umyśle istnieje przekonanie, że chronić się powinno każdego, a zwłaszcza dzieci, bo mają delikatniejszą skórę (zresztą potwierdzać to może nowy przepis dotyczący solarium), a słońce może być szkodliwe wszędzie (bo skąd by się wzięły poparzenia skóry po jeździe na nartach w ośnieżonych Alpach?). To zdanie jest w mojej opinii tak dużym uproszczeniem, że aż boli. Jeśli się mylę, to niech mnie ktoś wyprowadzi z błędu. 

W moim odczuciu treści zawarte w tej książce idealnie nadają się do przygotowania dobrego artykułu o pielęgnacji i solidnego filmu instruktażowego o masażu twarzy, ale czy całej książki? Nie wiem. Nie jest zła i zwraca uwagę na kilka interesujących kwestii, jednakże posiada też wady, które ciężko mi ignorować. Najlepiej samodzielnie wyrobić sobie opinię, np. wypożyczając ją z biblioteki. 

A Wy znacie tę pozycję? Jaki macie stosunek do azjatyckich metod dbania o urodę?

Buziaki :*