Moja opinia o: Naomi Moriyama "Japonki nie tyją i się nie starzeją"

Witajcie ;*

W ubiegłym miesiącu w ramach prezentu urodzinowego trafiła do mnie książka Naomi Moriyamy i Williama Doyla "Japonki nie tyją i się nie starzeją". Brzmi kusząco, prawda? Fajnie byłoby pozostać wiecznie szczupłym i młodym, dlatego z zaciekawieniem zabrałam się do lektury, a dzisiaj wracam z recenzją. Zapraszam!

Autorką książki jest Naomi Moriyama - rodowita tokijka (w pracy nad książką wspomagał ją mąż - pisarz). W dzieciństwie poznała tradycyjną japońską kuchnię, zarówno w jej bardziej wiejskim (podczas wakacji u dziadków), jak i miejskim wydaniu (tutaj wzorem była matka). Podczas studiów w Ameryce sporo przytyła i doceniła zdrową i pyszną dietę azjatycką, praktykowaną w jej rodzinie od zawsze i postanowiła wprowadzić tamtejsze nawyki żywieniowe do swojego życia.

W książce odnaleźć można wiele naukowych dowodów i statystyk porównujących dietę i styl życia mieszkańców krajów zachodnich i Japończyków, a także opis konsekwencji płynących z różnic między nimi. W kraju kwitnącej wiśni wskaźniki otyłości pozostają najniższe (3% kobiet i mężczyzn, dla porównania w Grecji to 27%  panów i 38% pań). Równocześnie średnia przewidywana długość życia jest tam najwyższa (82 lata), a wydatki na służbę zdrowia najniższe! Jak to możliwe? Autorka jako źródła tego fenomenu wymienia odpowiedni sposób żywienia i styl życia. Przytacza wiele wypowiedzi naukowców i lekarzy, którzy określają japońską dietę jako najzdrowszą na świecie. I tutaj pierwszy klops- niestety wśród krajów uwzględnionych w statystykach nie ma Polski, więc ciężko mi odnieść dane do siebie. Jeśli wiecie coś na ten temat, koniecznie napiszcie w komentarzach!

Dieta oparta jest na 7 filarach: rybach, warzywach, ryżu, soi, makaronie, herbacie i owocach. Każdy z nich opisany jest szczegółowo w osobnym podrozdziale. Autorka opisuje zwyczaje żywieniowe Japończyków przez pryzmat swojej rodziny - chętnie opowiada o tym, jak jej matka od rana krzątała się w swojej mikroskopijnej kuchni (chyba mam azjatyckie mieszkanko :D), pieszo lub rowerem udawała się na codzienne zakupy, aby podać swoim bliskim świeże produkty. Wspomina także wakacje w gospodarstwie dziadków, gdzie na stole zawsze stały ryżowe kuleczki, a na deser podawano świeże owoce z własnych upraw. Opisy są bardzo sugestywne, z przyjemnością wyobrażałam sobie zakamarki rybnego targu czy mandarynkowego gaju. Taki osobisty rys urozmaica suche fakty, a książka staje się o wiele ciekawsza i przystępniejsza w odbiorze.

W każdym rozdziale zawarte są przepisy nawiązujące do treści: na konkretny produkt czy rodzaj posiłku. Znajdziemy tu też listę zakupów, czyli elementy niezbędne do wykonania opisanych potraw i nadania naszej diecie bardziej japońskiego charakteru. I tutaj jest pies pogrzebany. Książka ewidentnie nie jest napisana na rynek polski, a przynajmniej nijak nie przystaje do rzeczywistości, która otacza mnie w moim mieście. Bo o ile tofu, łososia czy makaron mogę dostać u siebie w markecie, płatki bonito mogę wykopać w necie lub poszukać w pobliskim dużym mieście, o tyle rzodkwi daikon nie kupię, ponieważ sprzedaje się ją tylko świeżą. I za przeproszeniem dupa. W mojej okolicy takich cudów nie ma. I większość przepisów musi odejść w zapomnienie. Poza tym każdy z nich wymaga ode mnie zakupu jakichś dodatkowych składników, których ceny na ogół pozostają dosyć wysokie. Ale nie ma się co poddawać - przepisów mamy autorki nie spróbuję, ale zawsze warto wprowadzić chociaż część pomysłów. W ten oto sposób skosztowałam pierwszy raz w życiu sushi (niestety, doświadczenie było fatalne, gdyż podejrzewam, że stało się ono przyczyną mojego zatrucia, resztę sobie dopowiedzcie) oraz tofu - tym razem eksperyment pozytywny, zrobiłam paluszki w panierce z otrębów i były całkiem całkiem :). Spodziewałam się chyba czegoś gorszego, to pewnie kwestia tego, że mimo wszystko w naszym kraju tofu figuruje na liście "paskudne jedzenie, z którego się śmiejemy". Planuję wprowadzić więcej ryżu do diety (brązowy bardzo polubiłam, szkoda, że gotuje się tak długo EDIT: w Biedrze właśnie rzucili taki 10-minutowy!), gryczanego makaronu soba spróbowałam na wyprzedaży w Biedronce i kupiłam już kolejne opakowanie. Chcę jeszcze bardziej wykorzystywać dobrodziejstwa sezonowych warzyw (mam nieustanny szał na kalafiora i fasolkę szparagową), nawet muffinki zrobiłam z marchewki :D. Jeśli dzięki temu będę wyglądać chociaż trochę lepiej, to warto.

A Wy czytaliście już tę książkę? Może macie ulubione japońskie dania lub restauracje?

Buziaki :*